O co chodzi z tym bieganiem? Jak zacząć?

Być może zimą zdarza się to rzadziej, ale u progu wiosny zapewne widzisz masę biegających ludzi. Są w centrach miast, w parkach i lasach, a być może nawet wśród twoich znajomych na facebooku. O co im chodzi? Dlaczego potrafią z własnej woli wstawać skoro świt i cieszą się z przemieszczania w kółko i wypluwania płuc? Dzisiaj zdradzę wam ich sekret i przybliżę, dlaczego to robią, a właściwie...dlaczego to robiMY. I - co najważniejsze -  jak do nas dołączyć!

Dlaczego biegam?

Bo mogę

Po prostu. Mam względnie zdrowe nogi, co pozwala mi na pokonywanie średnich dystansów. Był czas, kiedy nie mogłam (według niektórych ortopedów trwa on nadal), więc teraz doceniam tę możliwość.

Bo mnie to nie ogranicza

Nie mam karnetu do opłacenia, nie obowiązuje mnie grafik zajęć, ani nawet konkretne miejsce, które akceptuje popularne karty sportowe. Mogę biegać nad morzem, w mieście, do którego przyjechałam przypadkiem, w górach, wokół własnego bloku, a nawet po schodach wewnątrz.

Bo wysiłek uspokaja

To nie odnosi się jedynie do biegania, a do każdego wysiłku. Ilekroć mam zły dzień, gorszy humor albo, a nawet przede wszystkim, gdy nie wiem co zrobić w ważnej dla mnie sytuacji – idę biegać lub robię 20-30 km w górach. Jeśli jakimś cudem odpowiedź nie pojawi się w mojej głowie, a problem nadal wydaje się mieć znaczenie, to oznacza, że czas wyjąć potężne działa. Ma to jednak miejsce w niewielu przypadkach.

Bo to niedrogie hobby

Jedyne tanie hobby, jakie mam. Tu wystarczy jedynie kupić dobre obuwie. Reszta to już bajery. Sądzę, że na zakup pulsometru, kolorowej odzieży najlepszych marek czy też zegarka z GPS przyjdzie czas, gdy uznasz, że chcesz zacząć robić to na poważnie i znacząco poprawiać swoje wyniki, by stawać na podium. Do tego momentu wystarczą ci buty i wygodny strój.

Tu każdy wygrywa

A propos podium – nieważne, ile zajmie ci przebiegnięcie 5 czy 10 kilometrów – medal otrzymuje każdy, kto przekroczy linię mety. Po zdobyciu jednego, głód wzrasta. Chcesz mieć ich więcej i pobijać własne rekordy. I to właśnie ich codzienne pobijanie jest najważniejszym zwycięstwem.

„Nie ma tak na­prawdę po­wodu. Tylko ta ad­re­na­lina na starcie i to uczucie, które to­wa­rzyszy Ci, kiedy prze­kra­czasz linię mety i wiesz, że wy­grałaś bez względu na to, które za­jęłaś miejsce.” (Co­urtney Parsons)

Bo to uzależnia

Z ręką na sercu – zawsze uśmiechałam się pod nosem, gdy czytałam, że twarz zalana potem i płuca, błagające o litość uzależniają. Okazało się, że tak się dzieje, bo bardzo szybko przestajesz wypluwać swoje organy wewnętrzne. To, że za pierwszym razem nie przebiegniesz nawet 2 kilometrów jest normalne, zwłaszcza, jeśli ruch nie był do tej pory twoją codziennością. Ja zaczęłam od 2-3 km, które przebiegłam z trudem. Dzisiaj do kolacji biegam sobie dyszki i nie mam z tym żadnego problemu.

Można spożywać takie rzeczy:

...i mieścić się we framudze bez pomocy osób trzecich.

Przeciętny 5-kilometrowy trening spala kilkaset kalorii. Dłuższe biegi odpowiednio więcej, a oczywiście posiłek po porządnych ćwiczeniach się należy, prawda? Nadmienię tylko, że wszystko, co widzicie to posiłki wykonane w 100% z roślin, ale o tym innym razem.

Dobrze, fajnie to wygląda, ale jak mam zacząć?

1. Kupić odpowiednie buty

To naprawdę ważne, żeby truchtać sobie radośnie bez ryzyka kontuzji. Gdy kupiłam swoje kolorowe Reeboki, to aż paliłam się, żeby je założyć. Takie były piękne!

2. Po prostu wyjść z domu 
   
   
   To jest najważniejsze. Nie zastanawiaj się nad tym tygodniami, nie oglądaj miliardów motywacyjnych obrazków, tylko rusz tyłek i wyjdź. Rób marszobiegi i ciesz się tym, zamiast myśleć, że inni już dawno biegają maratony. Wiosenna pogoda idealnie nadaje się do rozpoczęcia przygody z bieganiem. Mrozy lub upały mogą zniechęcić słabsze charaktery.

3. Skorzystać z planów Trenera Biegania
   
   
   To człowiek, który wie co robi. Znajdziesz tu szczegółowo opisane plany dla absolutnie początkujących, ale także dla tych, którzy chcą poprawić swój czas na dłuższych dystansach.
   Więcej informacji znajdziesz tutaj.
   
   
4.  Zapisać się na zawody

Serio. Nie mam pojęcia, co mi odbiło, ale opłaciłam start w zawodach biegowych. Biegałam tylko za autobusem, nie miałam odpowiednich butów i uważałam, że to jedyny sport, który jest durny i zupełnie nie dla mnie. I nagle musiałam zacząć biegać, bo przecież nie skompromituję się przed paroma setkami ludzi, stając i dysząc co 500 metrów. Pierwsze treningi w środku zimy były często przeplatane marszem i myślami, że naprawdę nie rozumiem tego całego zachwytu. Na dodatek byłam przekonana, że inni biegający w parku śmieją się w duchu z moich pokracznych prób. Do czasu aż podbiegł do mnie chłopak i wręczył ulotkę… półmaratonu górskiego. Myślałam, że pęknę ze śmiechu, ale przynajmniej nie wysłał sms-a o treści POMAGAM… Nie wyglądało to chyba tak źle.

I nagle okazało się, że wieczorem odruchowo zakładam strój i wychodzę na ten mróz, nie mogąc się doczekać tego, co w publikacjach nazywane jest euforią biegacza. Piszą też o sraczce biegacza, ale na razie nie zawracajcie sobie tym głowy. Przecież nie biegniecie od razu po brąz...